"Καταθεση ψυχης" του Μιχαλη Φραγκουλακη στο Crete2day
Μετά από είκοσι χρόνια παρουσίας στην «πρώτη γραμμή», ο Μιχάλης Φραγκουλάκης «κρέμασε» τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια.
Ο ημιτελικός Κυπέλλου ΕΠΣΗ του Ηρόδοτου με τον ΠΟΑ που έγινε την προηγούμενη Παρασκευή (10/5) στο γήπεδο του Θραψανού ήταν το τελευταίο παιχνίδι για τον 41χρονο, ρίχνοντας την «αυλαία» σε μια «γεμάτη» καριέρα.
Ο Μιχάλης Φραγκουλάκης ήταν προσκεκλημένος στην εκπομπή «Στρογγυλή Θεά» του Crete2day σε μια συνέντευξη – κατάθεση ψυχής, της οποίας παρουσιάζουμε τα σημαντικότερα αποσπάσματα.
-Πριν πούμε οτιδήποτε να σε ρωτήσω αν θα παραμείνεις στον χώρο του ποδοσφαίρου;
«Στο μυαλό μου είναι να ασχοληθώ. Όταν είσαι τόσα χρόνια στο ποδόσφαιρο σου μένει ένα «μικρόβιο», που δεν μπορείς να αποχωριστείς»
-Από ποια σκοπιά;
«Θα ήθελα να ασχοληθώ με την προπονητική και να δω αν μπορώ μέσα από εκεί να περάσω το χαρακτήρα και το πάθος μου στα νέα παιδιά»
-Πολλοί παίκτες ρίχνουν «μαύρη πέτρα» όταν αποφασίζουν να σταματήσουν το ποδόσφαιρο
«Αν μου έκανες αυτή την ερώτηση πριν 4 – 5 χρόνια θα απαντούσα έτσι. Τότε δεν ήθελα να ξαναδώ τη μπάλα. Τα χρόνια που ακολούθησαν όμως έκανα τον προπονητή μέσα στο γήπεδο, προσπαθώντας να βοηθήσω τα παιδιά στον αγωνιστικό χώρο. Μου άρεσε και θέλω να το προσπαθήσω. Ξέρω ότι δεν γίνεται όλοι οι πρώην ποδοσφαιριστές να γίνουν προπονητές. Κάποιοι πετυχαίνουν, κάποιοι άλλοι όχι»
-Φαντάζομαι ότι είχες προετοιμάσει τον εαυτό σου για την απόφαση να σταματήσεις
«Την απόφαση την είχα πάρει από πέρυσι. Είχα προετοιμαστεί. Είναι βέβαια πολύ δύσκολο. Άρχιζα να το βάζω στο μυαλό μου τα τελευταία τρία – τέσσερα χρόνια.
Έπαιξα όμως ακόμα για ένα χρόνο για να βοηθήσω τον Ηρόδοτο. Θεωρώ ότι φεύγω «γεμάτος»
-Πώς ήσουν λίγα λεπτά πριν την έναρξη του ημιτελικού με τον ΠΟΑ;
«Στο τελευταίο εντός έδρας παιχνίδι του πρωταθλήματος ήταν πιο δύσκολα. Τότε ήμουν πιο φορτισμένος. Απέναντι στον ΠΟΑ ήμουν πιο χαλαρός συναισθηματικά από ότι στο τελευταίο παιχνίδι στη Ν. Αλικαρνασσό, όμως το βράδυ που ακολούθησε ήταν πολύ δύσκολο. Έκλαιγα αρκετή ώρα»
-Γιατί ανέφερες νωρίτερα ότι πριν 4 – 5 χρόνια δεν ήθελες να ακούσεις για ποδόσφαιρο;
«Είχα περάσει κάποια πράγματα που ψυχολογικά με είχαν πειράξει πολύ. Από τα 32 μου ήθελα να σταματήσω το ποδόσφαιρο. Κάποια πράγματα δεν ταίριαζαν στο χαρακτήρα μου.
Έχω μάθει να λέω τα πράγματα όπως είναι και να μην κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου, κι αυτό κάποιους τους πείραζε. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, βρήκα ξανά το ενδιαφέρον μου για το ποδόσφαιρο στις χαμηλότερες κατηγορίες. Εκεί βρήκα την ηρεμία μου»
-Με ποια φανέλα από όλες όσες φόρεσες και δεδομένα τίμησες, ταυτίστηκες περισσότερο;
«Έδινα το 100% σε κάθε ομάδα. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω καμία.
Τον ΟΦΗ μπορώ να τον ξεχωρίσω, επειδή εκεί μεγάλωσα. Ήταν το όνειρο μου.
Μπορώ να πω ότι δεν είμαι Εργοτέλης, από τη στιγμή που μου έδωσε τη δυνατότητα να παίξω έξι χρόνια στην Α’ Εθνική;
Στον ΠΟΑ έπαιξα ενάμιση χρόνο και είναι σαν να πέρασα 10 χρόνια.
Στον Ηρόδοτο βγάλαμε την ομάδα στην Β’ Εθνική μετά από 36 χρόνια»
-Ποια φανέλα σε «πόνεσε» περισσότερο;
«Ο ΟΦΗ. Δε μου φέρθηκαν σωστά κάποια άτομα»
-Επηρέασε αυτό την αγωνιστική σου πορεία;
«Σίγουρα. Παραλίγο να κόψω το ποδόσφαιρο. Λεγόταν πράγματα για μένα που δεν ίσχυαν. Δεν ήθελα να ξαναδώ μπάλα. Τότε έκανα βήματα προς τα πίσω, και από την Α’ Εθνική, πήγα στη Γ’, και τον Κισσαμικό. Εκεί βρήκα ξανά το ενδιαφέρον μου για το ποδόσφαιρο»
-Ρίχνεις κάποιες ευθύνες στο χαρακτήρα σου;
«Η παροιμία λέει ότι πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το χούι. Πάντα ήμουνα ο εαυτός μου, και ποτέ δεν κρύφτηκα πίσω από το δάχτυλο μου. Δεν άφησα κανένα να με βάλει να παίξω το δικό του παιχνίδι. Έτσι ήμουν, και έτσι θα είμαι.
Αν όλα πάνε καλά με την προπονητική, πάλι ο Μιχάλης θα είμαι. «Καλός» ή «κακός» ή «γκρινιάρης»
-Πήρες ότι άξιζες από το ποδόσφαιρο;
«Πήρα κάποιες λάθος αποφάσεις, και αδίκησα τον εαυτό μου. Την περίοδο που βρισκόμουν στον Εργοτέλη επί προεδρίας Παπουτσάκη, όταν τα πάντα ήταν λυμένα, επαναπαύτηκα»
-Δεν είχες πιέσει τότε τον εαυτό σου;
«Έπρεπε να δω το θέμα πιο επαγγελματικά. Να δούλευα παραπάνω για να δω μέχρι που μπορούσα να φτάσω»
-Ασφαλώς θα υπάρχουν πρόσωπα στα οποία οφείλεις πράγματα. Ποια είναι αυτά;
«Πολλά. Ο αείμνηστος Στράτος Γεωργιάδης που τον έχω πάντα στην καρδιά μου. Το δίδυμο Τζώρτζογλου – Σουλτάτου που μου έδειξαν εμπιστοσύνη και με έκαναν επαγγελματία. Ο αείμνηστος Παπουτσάκης. Ο Καραγεωργίου που σαν προπονητής με πίστεψε και μου έδωσε τη δύναμη να παίξω Α’ Εθνική»
-Ο καλύτερος συμπαίκτης που είχες ποιος ήταν;
«Ο παίκτης που ήθελα να του μοιάσω στα πρώτα μου βήματα ήταν ο Ντεγιάνοφ. Ήμασταν συμπαίκτες για 6 μήνες. Απίστευτος»
-Ποια ήταν η χειρότερη χρονιά σου σε αυτά τα 25 χρόνια;
«Δύο χρονιές. Η μία ήταν όταν υποβιβάστηκε ο Εργοτέλης. Είχαμε καλή ομάδα, αλλά μας «πολέμησαν» και μας έριξαν.
Η δεύτερη ήταν στον ΟΦΗ όταν επί Γκατούζο είχα επανέλθει από τον τραυματισμό μου. Είχα πολύ όρεξη για να παίξω. Τότε έλεγαν πράγματα για μένα που δεν ίσχυαν και ήταν μια χρονιά που ήθελα να σταματήσω»
-Είχες τρεις θητείες στον ΟΦΗ
«Δεν έβαζα μυαλό. Όταν μου ζητήθηκε να βοηθήσω την ομάδα που βρίσκονταν στη Γ’ Εθνική δε γινόταν να αρνηθώ. Ήρθα, βοήθησα, αλλά…έφταιγε πάλι ο Μιχάλης»
-Οι στιγμές που σου έρχονται αυθόρμητα στο μυαλό ποιες είναι;
«Η πρώτη συμμετοχή στην Α’ Εθνική. Ήταν στην Ξάνθη με τον Εργοτέλη. Στην Ξάνθη είχα ξαναπάει ως μέλος της αποστολής του ΟΦΗ, ένα χρόνο πριν αλλά δεν είχα παίξει.
-Η μεγαλύτερη χαρά που έχεις πάρει από το ποδόσφαιρο;
«Έκανα το χόμπι μου επάγγελμα. Αυτή ήταν για μένα η χαρά»
-Πώς κύλησε η εξαετία στον Εργοτέλη;
«Πέρασα πολύ ωραία. Ήταν πρωτόγνωρη για μένα η πρώτη χρονιά (2006 – 07). Στον πρώτο γύρο είχα παίξει 1 – 2 φορές σαν αλλαγή, και στο δεύτερο γύρο είχα παίξει σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια είτε ως βασικός, είτε ως αλλαγή….
Σαν ομάδα ο Εργοτέλης εκείνη την περίοδο είχε πολλούς καλούς παίκτες. Και κρητικούς και ξένους. Οι ξένοι που έρχονταν ήταν καλά παιδιά και αγαπούσαν την ομάδα. Όπως ο Μπούντιμιρ, ή ο Ρομάνο που όταν πέσαμε έκλαιγε. Το ίδιο και ο Λεάλ. Ο Σίλβα Τζούνιορ, ο Μπέτο, ο Χίμπλινγκερ. Ο Βερπακόφσκις και ο Τσεσνάουσκις.
Οι Έλληνες και οι Κρητικοί. Ο Ρουμπάκης, ο Γιαλούσης, εγώ, ο Αθανασίου, ο Δασκαλάκης, ο Κουτσιανικούλης, ο Γελαδάρης, ο Κορδονούρης. Παιδιά που αγαπούσαν την ομάδα. Το κλίμα ήταν εξαιρετικό. Πριν την προπόνηση πηγαίναμε για καφέ, και το ίδιο κάναμε και μετά»
-Είχες φτάσει στα «πρόθυρα» της Εθνικής ομάδας, αλλά δεν κλήθηκες. Σου έχει μείνει αυτό απωθημένο;
«Δε θα έλεγα ότι μου έχει μείνει ως απωθημένο. Ήταν δύσκολο να κληθείς τότε στην Εθνική, αν δεις τις προσωπικότητες που υπήρχαν. Ήταν δυσκολότερο να παίξεις τότε μπάλα. Τότε υπήρχαν χρήματα και έρχονταν αξιόλογοι ξένοι παίκτες σε όλες τις ομάδες»
-Πώς ήταν η παρουσία σου στον ΠΟΑ ως δανεικός;
«Ήταν δική μου επιλογή να πάω δανεικός στον ΠΟΑ, γιατί ήθελα να παίξω ποδόσφαιρο. Η ομάδα είχε σωθεί, και ο Παύλος Δερμιτζάκης μου είχε πει να μείνω. Είχα περάσει πολύ καλά, έμεινα ακόμα ένα χρόνο, και είχαμε κάνει μια καταπληκτική χρονιά. Θα μπορούσαμε με τρία – τέσσερα «διπλά» να βγαίναμε κατηγορία. Τερματίσαμε τρίτοι πίσω από Αστέρα Τρίπολης και Μεσσηνιακό»
-Μετά τον Εργοτέλη ακολούθησε ο Αστέρας Τρίπολης
«Βγήκα για πρώτη φορά εκτός Κρήτης. Προσαρμόστηκα και πέρασα μια χαρά, όμως ήθελα να φύγω. Μετά τον Αστέρα Τρίπολης ίσως έκανα λάθος επιλογή. Είχα πρόταση να πάω σε άλλη ομάδα, και ήρθα στον ΟΦΗ με πολύ λιγότερα χρήματα.
Με τον Αστέρα Τρίπολης είχαμε πάει τελικό Κυπέλλου, και έπαιξα «Γιουρόπα Λιγκ». Είναι μια χρονιά που μου έχει μείνει»
-Στον Κισσαμικό είπες ότι ξαναβρήκες την αγάπη σου για το ποδόσφαιρο
«Πέρασα έξι καταπληκτικούς μήνες, με έναν πρόεδρο τον Αντώνη Ροκάκη που αγαπούσε τον τόπο του. Προσπαθήσαμε να πάρουμε το πρωτάθλημα με αντίπαλο την Κηφισιά, και αυτός ο πρωταθλητισμός μου έδωσε κίνητρο και μου ανανέωσε το ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο. Έκανα φίλους με τους οποίους ακόμα μιλάω»
-Σταθμός της καριέρας σου ήταν και ο Γιούχτας
«Είχα δύο θητείες στο Γιούχτα, και μόνο καλά πράγματα θυμάμαι από την παρουσία μου εκεί. Είχαμε κάνει ένα πολύ καλό πρωτάθλημα στη Γ’ Εθνική. Θυμάμαι τους ανθρώπους, που ήταν κοντά στην ομάδα, τον Περιφερειάρχη Σταύρο Αρναουτάκη, το Νίκο Μπουνάκη»
-Στον Πόρο αγωνίστηκες για μια χρονιά
«Στον Πόρο βρήκα έναν άνθρωπο (σ.σ. Γιάννης Ασσαργιωτάκης) που ήταν πρώτα οπαδός και μετά πρόεδρος. Δύσκολα βρίσκεις ανθρώπους που βάζουν χρήματα από την τσέπη τους για το χόμπι τους και τη γειτονιά τους. Καταφέραμε να σώσουμε την παρτίδα για τον αείμνηστο»
-Προτελευταία «στάση» ήταν ο Αλμυρός
«Είχα πάει εκεί μαζί με το Δημήτρη και το Γιάννη Κοιλιάρα όταν ήταν προπονητής ο Μανώλης Παπαματθαιάκης. Το κλίμα ήταν πολύ καλό και επίσης από εκεί έχω μόνο καλές αναμνήσεις. Έκανα φίλους»
-«Κεφάλαιο» ΟΦΗ σε τρεις θητείες.
«Η πρώτη θητεία είχε διάρκεια 14 χρόνια. Μεγάλωσα εκεί. Από τα 7 μέχρι τα 21 μου χρόνια. Υπήρχαν και καλές και κακές στιγμές. Είμαι ΟΦΗ.
Το μόνο μου παράπονο είναι ότι έλεγαν πράγματα για μένα που δεν ίσχυαν. Περασμένα – ξεχασμένα όμως»
-Την καριέρα σου την έκλεισες όμως στον Ηρόδοτο
«Ο Ηρόδοτος για μένα είναι κάτι παραπάνω. Όταν πήγα εκεί ήταν στο τοπικό, και η ομάδα «χτιζόταν» από το μηδέν. Πήγα λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων γιατί δεν μπορούσα να φύγω από το Ηράκλειο. Τότε ήμασταν κάποια έμπειρα παιδιά στα αποδυτήρια και φτιάξαμε μια ωραία ομάδα, που πήρε τα πάντα. Οι τίτλοι αυτοί με «έτρεφαν». Το αποκορύφωμα ήταν, όταν κάναμε το όνειρο πραγματικότητα ανεβαίνοντας μετά από 36 χρόνια στη Β’ Εθνική. Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν κάναμε καλό ή κακό που ανεβάσαμε την ομάδα κατηγορία, γιατί μετά από αυτήν την προσπάθεια η ομάδα είναι ξανά στο τοπικό»