Ο «μονοδρομος» της Γ’ Εθνικης

Ο Εργοτέλης θα ξεκινήσει τη νέα του προσπάθεια από την Γ’ Εθνική κατηγορία.

Αυτή ήταν η απόφαση που ελήφθη, μετά το οριστικό «ναυάγιο» των επαφών της Διοίκησης του Ερασιτέχνη με τον ιδιοκτήτη των μετοχών της ΠΑΕ Μάγκεντ Σάμι, η έλευση του οποίου από την πρώτη στιγμή είχε αντιμετωπιστεί με δυσπιστία.

Ο Αιγύπτιος δεν είχε κανένα συναισθηματικό ή άλλου είδους «δεσμό» ούτε με τον Εργοτέλη, ούτε με καμιά άλλη ομάδα από την Ελλάδα ή – αυτό το ξέρει μόνο ο ίδιος – από τον κόσμο ολόκληρο.

Έκανε γνωστό ότι αντιλαμβάνεται την «είσοδο» του στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ως μια ακόμα επιχείρηση που μακροπρόθεσμα μπορούσε να του αποφέρει οφέλη. Το ίδιο ακριβώς όπως και στην Λιρς, και την Γουάντι Ντέγκλα.

Υπό αυτή την έννοια δεν μπορούν να του καταλογιστούν ευθύνες για την εγκατάλειψη της προσπάθειας, από τη στιγμή που ο ίδιος έκρινε ότι βάσει των συνθηκών – στη διαμόρφωση των οποίων θα είναι άδικο να παραλείψουμε ότι μερίδιο φέρει και η Πολιτεία – το «κέρδος» ήταν «απαγορευμένος καρπός».

Οι ευθύνες που τον βαραίνουν έχουν να κάνουν αποκλειστικά, με τον «τυχοδιωκτικό» τρόπο που ο ίδιος επέλεξε να αποχωρήσει από την ΠΑΕ.

Αφήνοντας την χρεωμένη, και αρνούμενος να αναλάβει το χρέος που η διοίκηση του δημιούργησε.

Η πρόταση του να «δανείσει» χρήματα τον Ερασιτέχνη έναντι των χρεών, και να τα πάρει πίσω όταν η ΠΑΕ σταθεί ξανά «στα πόδια» της δεν έχει ούτε λογικό, ούτε ηθικό υπόβαθρο.

Απεικονίζει ξεκάθαρα έναν τρόπο σκέψης, χωρίς περιθώρια σύγκλισης.

Μη έχοντας συνεπώς δεύτερη επιλογή, το Δ.Σ. του Ερασιτέχνη διέκοψε τις διαπραγματεύσεις, επικεντρώνοντας την προσπάθεια του στην οργάνωση του τμήματος για να λάβει μέρος στο πρωτάθλημα της Γ’ Εθνικής κατηγορίας.

Για τον Εργοτέλη δεν είναι η πρώτη φορά, που έρχεται αντιμέτωπος με αποφάσεις που υπαγορεύονται από οικονομικά αδιέξοδα.

Πέντε χρόνια πριν, η συμμετοχή του στη Super League 2 ήταν ξανά υπό αμφισβήτηση.

Η ομάδα είχε κερδίσει την άνοδο από την Γ’ Εθνική, όμως δεν…ήξερε τι να την κάνει, καθώς βρίσκονταν ξανά σε οικονομικό τέλμα, και δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις. Η ίδρυση Ποδοσφαιρικής Ανώνυμης Εταιρείας φαίνονταν και ήταν αδύνατη.

Εκεί εμφανίστηκε ο Σάμι, με την παρουσία του να φαντάζει ως «σανίδα σωτηρίας», ελλείψει εναλλακτικών λύσεων σε διοικητικό επίπεδο.

Ο Αιγύπτιος έδωσε την δυνατότητα στον Εργοτέλη να επιστρέψει στις επαγγελματικές κατηγορίες, και να «γράψει» επιτυχημένες χρονιές. Ασφαλώς ποτέ δεν θα μάθουμε αν η κατάληξη της ιστορίας σε αυτούς τους «δυσάρεστους» για τους «κιτρινόμαυρους» τίτλους τέλους, ήταν διαφορετική προς το καλύτερο, αν η διαιτησία του Φωτιά στο «ματς – τελικό» με τον Ιωνικό πέρυσι τον Μάιο ήταν σωστή.

Αν μια άνοδο στην Super League μπορούσε οριστικά να θέσει βάσεις αυτάρκειας και σταθερότητας, ή «έσπρωχνε» τον Εργοτέλη – υπήρχε και αυτή η πιθανότητα – σε μεγαλύτερα προβλήματα.

Είτε στη μία, είτε στην άλλη περίπτωση…Σάμι τέλος.

Ο Εργοτέλης επιστρέφει στην «μητρική» αγκαλιά του Ερασιτέχνη, ωστόσο οι «αναταράξεις» της απότομης «προσγείωσης» στη Γ’ Εθνική είναι βέβαιο ότι θα τον επηρεάσουν.

Πολλά πράγματα θα πάνε πίσω. Όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις τα «κενά» που θα δημιουργηθούν θα κοστίσουν.

Σε χρόνο και αγωνιστική υπόσταση, κυρίως όμως σε εξέλιξη του εγχειρήματος.

Αν υπάρχει κάτι καλό, σε όλο αυτό το στενάχωρο σκηνικό, είναι ότι η νέα προσπάθεια θα ξεκινήσει από την «μήτρα» του σωματείου.

Το φυσικό και ζωογόνο «χώρο» του «Μαρτινένγκο».