Μια γενια που βρισκει τους δικους της ηρωες

Δεν ξέρω τι επιφυλάσσει το παιχνίδι της 17^ης Μαΐου για τον ΟΦΗ, ωστόσο η τρίτη πρόκριση του στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας ήταν πολύ πιο αγχωτική από τις προηγούμενες δύο.

Το 1987 ο εντός έδρας επαναληπτικός με τον Διαγόρα, ήταν τυπική διαδικασία μετά τη νίκη με 2 – 0 στη Ρόδο, και το 3 – 1 ήταν περισσότερο μια αναμέτρηση φιέστας, λίγο πριν το πρώτο «ραντεβού με την ιστορία».

Τρία χρόνια αργότερα, κι ενώ ο Απόλλωνας που τα έδινε όλα για να παραμείνει στην κατηγορία, είχε αποσπάσει «λευκή» ισοπαλία στο Ηράκλειο, η νίκη με 1 – 0 στη Ριζούπολη της ομάδας του Γκέραρντ που είχε δείξει για τα καλά τα δόντια της σε Ελλάδα και Ευρώπη, ήταν μάλλον αναμενόμενο αποτέλεσμα.

Η τρίτη φορά όμως «έβγαλε» για τα καλά την...ψυχή των «ασπρόμαυρων», μέχρις ότου το σφύριγμα του Παπαπέτρου τους έκανε να ξεχυθούν στους δρόμους του Ηρακλείου για να πανηγυρίσουν την επιστροφή στα μεγάλα ραντεβού.

Μερικά…σφυρίγματα νωρίτερα η καρδιά τους είχε πάει στην… «κούλουρη», καθώς η κόκκινη στον Χριστογεώργο για το «γκρέμισμα» του Τριανταφυλλόπουλου υποχρέωνε τον Ράσταβατς  – καθώς λόγω διακοπών περιθώριο αλλαγής δεν υπήρχε – να επιλέξει ποιος από τους εναπομείναντες επρόκειτο να παραταχθεί κάτω από τα γκολπόστ, για να αντιμετωπίσει το φάουλ από τη θέση «λουκούμι», που είχαν κερδίσει οι Τριπολιτσιώτες.

«Εκλεκτός» λόγω…μπάσκετ, όπως αιτιολόγησε αργότερα ο προπονητής του, ήταν ο Μπάκιτς ο οποίος με μια επέμβαση που μπορεί να μην κατηγοριοποιείται ως μνημείο…σταθερότητας για έναν τερματοφύλακα, έκανε την πιο «ακριβή» απόκρουση εδώ και χρόνια στο «Γεντί Κουλέ», κλείνοντας παράλληλα θέση στο κλειστό κλαμπ των φυσιογνωμιών που φόρεσαν την «ασπρόμαυρη» και έκριναν ένα μεγάλο στόχο.

Δηλαδή τι έκλεισε…ουσιαστικά «εγκαινίασε» ένα καινούριο «κλαμπ», που χωράει μόνο...έναν, καθώς μόνο η αφεντιά του κλήθηκε όχι μόνο να αλλάξει θέση, αλλά να βάλει τα γάντια του τερματοφύλακα, και να κρίνει μια πρόκριση σε τελικό όχι με τα πόδια, αλλά με τα χέρια του.

Όλοι οι θεατές μετά το τέλος, κι ενώ η καρδιά είχε επιστρέψει στη θέση της, θυμήθηκαν τον Αντίλ Ναμπί και το φάουλ που σε παρόμοιο χρονικό σημείο είχε κρατήσει τον ΟΦΗ στη Σούπερ Λιγκ πριν πέντε περίπου χρόνια, στο μπαράζ παραμονής με τον Πλατανιά.

Μόνο που το φάουλ του Άγγλου είχε εξασφαλίσει τότε στον ΟΦΗ το ζειν, ενώ ο Μαυροβούνιος πρόσφερε στην κρητική ομάδα το ευ ζην...

Η κρητική ομάδα βρίσκεται λοιπόν στον τελικό, και μπορεί να ονειρεύεται.

Όχι με την έννοια του…άπιαστου στόχου, αλλά της συνειδητής διεκδίκησης.

Ενός τροπαίου που ο ΟΦΗ έχει στο μυαλό του από το 1987, όταν η ομάδα των «ηρώων» έφερε για πρώτη – και τελευταία μέχρι σήμερα – φορά το τρόπαιο στην Κρήτη «στοιχειώνοντας» τις μνήμες και τα συναισθήματα.

Το μέλλον επεφύλασσε στους «ασπρόμαυρους» μια καλή περίοδο 13 χρόνων, με τρεις εξόδους στην Ευρώπη και συνεχόμενες πρωταγωνιστικές παρουσίες στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Κι ύστερα...

Ύστερα η πορεία άρχιζε να φθίνει.

Στην αρχή μόνο σε αγωνιστικό επίπεδο.

Στη συνέχεια σε επίπεδο αξιών.

Ο ΟΦΗ «πονούσε» παντού.

Και μαζί του ο κόσμος του.

Που έψαχνε «αποκούμπια».

Σημεία αναφοράς.

Αγωνιστικά η ομάδα δεν μπορούσε να στοχεύσει απερίσπαστη σε ψηλούς στόχους.

Οι παλιότεροι «πνιγόντουσαν», κι οι νεότεροι αδημονούσαν.

Άκουγαν βέβαια τις «κατηχήσεις» των πρεσβύτερων για τις μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές, και το «φρούριο» του «Γεντί Κουλέ».

Για τις νίκες στα ντέρμπι με τους «μεγάλους», και τις εκτός έδρας εμφανίσεις που έφερναν στα γήπεδα, ακόμα και «ουδέτερους», απλούς φίλους του ποδοσφαίρου, στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και την ευρύτερη περιφέρεια.

Η προηγούμενη γενιά, έπρεπε να παραδώσει μοιραία τη σκυτάλη στην επόμενη.

Η οποία «διψούσε» για να ζήσει κι αυτή διακρίσεις και θριάμβους. Όχι υποκατάστατα.

Βεβαίως πρέπει να αναγνωριστεί ότι ακόμα και σε αυτή την «άνυδρη» από πλευράς επιτυχιών περίοδο, που περιλάμβανε ακόμα και υποβιβασμό στην Γ’ Εθνική, αλλά και ηθικούς διασυρμούς που πονούσαν περισσότερο, ο ΟΦΗ όχι μόνο διατήρησε, αλλά αύξησε τον φίλαθλο κόσμο του.

Η ιστορία τον προστάτεψε…

Και τώρα έρχεται να της ζητήσει το λόγο.

Για ένα Κύπελλο που του χρωστάει, και έχει μείνει απωθημένο για τους μεγαλύτερους, και "ιδανικό" για τους μικρότερους.

Οι οποίοι βρίσκουν πλέον τους δικούς τους ήρωες.

Για να συνεχίσει να ξετυλίγεται το «κουβάρι», χωρίς συναισθηματικά κενά…