Η στιγμη της δικαιωσης

Ο ΟΦΗ θα παραταχθεί στο ΟΑΚΑ παίζοντας στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας απέναντι στον Ολυμπιακό, έχοντας ήδη κερδίσει ένα μεγάλο «στοίχημα».

Η αξία της χαράς που έδωσε στο φίλαθλο κόσμο του επιτρέποντας του να «ζει το όνειρο», εδώ και ενάμιση μήνα, είναι ανεκτίμητη.

Ακόμα σημαντικότερο είναι το ότι οι νεαρές ηλικίες που βρίσκονταν συνεχώς στο…περίμενε, «μπολιάζονται» πλέον κι αυτές με μια επιτυχία της ομάδας.

Είναι ξεκάθαρο, πως κάτι…έχει αλλάξει.

Οι ημέρες κυλούν με εντελώς διαφορετικούς ρυθμούς, κι αυτό είναι λογικό, καθώς υπάρχει αδημονία για την σέντρα στο τρίτο «ιστορικό ραντεβού».

Έχω την εντύπωση όμως ότι το ίδιο θα συνεχίσει να συμβαίνει και μετά την λήξη της αναμέτρησης, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα.

Ολόκληρος ο οργανισμός του ΟΦΗ πέρασε ξανά από τις διεργασίες με τις οποίες «ζυμώνονται» όλες οι ομάδες κορυφής.

Όχι ότι ακόμα και στα πολύ…χάλια του ο Όμιλος, έπαψε να αποτελεί σημείο αναφοράς για τους φίλους του.

Ίσα – ίσα μάλιστα που αυτοί αντί να μειωθούν, αυξήθηκαν σε μια χαρακτηριστική εξαίρεση, τέλειας αντίφασης που σπάνια συναντάς σε ποδοσφαιρικό επίπεδο.

Όμως η ψυχή του φίλου του ΟΦΗ «διψούσε».

Είχε ανάγκη το «καρδιοχτύπι» για κάτι μεγάλο.

Η αποχή από τις διακρίσεις μπορεί να ήταν μεγάλη, αλλά ποτέ δεν αποτέλεσε «δεύτερη φύση» για κανέναν.

Όλοι περίμεναν την «έκρηξη».

Καλά θα αναρωτηθεί κάποιος «ουδέτερος», πώς γίνεται ένας νεαρός Ομιλίτης, που δεν έχει αξιωθεί, διακρίσεις στο πρωτάθλημα, ή προκρίσεις στην Ευρώπη, να αντιλαμβάνεται εαυτόν ως μέλος μιας μεγάλης ομάδας.

Πώς γίνεται να επιβιώνουν μέσα του αντανακλαστικά από ομάδες του ΟΦΗ που δεν τις έζησε;

Η απάντηση είναι τόσο απλή, όσο και σύνθετη.

Τον ΟΦΗ τον κράτησε ζωντανό η λαϊκή μνήμη ακόμα και τις χειρότερες χρονιές του.

Αυτό είναι ένα από τα μικρά «θαύματα» του ποδοσφαίρου. Το ότι κάποια στιγμή υπερβαίνει τους ανθρώπους που το παίζουν, και ενώνει γενιές.

Η προσμονή της διάκρισης παρέμενε πάντα άσβηστος πόθος, ακόμα κι όταν το «ταμπλό» ή οι ισορροπίες δυνάμεων παρέπεμπαν αλλού.

Το ίδιο συμβαίνει και τώρα.

Απέναντι στον Ολυμπιακό ο ΟΦΗ θα αντιμετωπίσει μια πρωταθλήτρια ομάδα με μεγάλη ποιότητα, και ακλόνητη αυτοπεποίθηση.

Τα νεύρα και το τσαγανό των παικτών του θα δοκιμαστούν όσο σε καμία άλλη περίπτωση.

Οι πιθανότητες για να κερδίσει είναι μικρότερες από αυτών του αντιπάλου του αλλά ΔΕΝ είναι μικρές.

Κι αυτό γιατί το «κλειδί» σε έναν τελικό είναι πάνω από όλα το κίνητρο.

Ο πόθος για τη νίκη. Αυτό το άυλο πράγμα που καμία κατηγορία της στατιστικής – προς το παρόν τουλάχιστον – δεν μπορεί να μετρήσει και να ελέγξει.

Στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει «μοίρα». Υπάρχει προσπάθεια μέχρι τελικής πτώσεως.

Η ίδια η ιστορία αποδεικνύει ότι όποια κι αν είναι τα ονόματα, ότι κι αν λέει η παράδοση, νικήτρια σε έναν τελικό είναι η ομάδα της οποίας οι ποδοσφαιριστές κερδίζουν τις περισσότερες αναμετρήσεις, «διατάζοντας» το σώμα και την ψυχή τους.

Γι’ αυτό και ο ΟΦΗ θα χρειαστεί να «επιστρατεύσει» φιλότιμο, μαζί με μεγάλα αποθέματα χαρακτήρα, απέναντι στην καλύτερη ελληνική ομάδα.

Ο κόσμος περιμένει μια δυναμική «ασπρόμαυρη» παρουσία στο γήπεδο, όποιο κι αν είναι το τελικό αποτέλεσμα.

Και είναι βέβαιο ότι το χαμόγελο θα παραμείνει, ότι κι αν γίνει στο φινάλε, γιατί μέσα από τέτοια παιχνίδια οι Ομιλίτες ζουν και επιβεβαιώνουν αυτό που ακριβώς είναι η ομάδα τους.

Είναι η στιγμή της δικαίωσης.