Αποψε μια βραδια για ολους τους Ομιλιτες...

Το παρακάτω κείμενο είχε γραφτεί την 1^η Μαρτίου 2020 όταν ο ΟΦΗ με τη νίκη του επί της Λαμίας εξασφάλιζε την είσοδο στα πλέι – οφ του πρωταθλήματος, και μαζί με αυτήν την έξοδο στην Ευρώπη μετά από είκοσι χρόνια. Ήταν το ξέσπασμα μετά από συνεχείς απογοητεύσεις, που είχαν βυθίσει στην ανυποληψία τον κρητικό σύλλογο, ο οποίος μετά την λύση του ιδιοκτησιακού μπορούσε ξανά να χαμογελά και να ελπίζει.

Ένα «ξέσπασμα» χαράς, και ελπίδας.

Τα χρόνια πέρασαν βέβαια, αλλά δεν θα προσθέσω τίποτα περισσότερο πέρα από τρία ονόματα. Του Δημήτρη Παπυράκη, του Μανώλη Δανδουλάκη, και του Μανώλη Λιδάκη.

Όπως το είχα γράψει τότε, έτσι θα το αφήσω και τώρα...

«Απόψε είναι μια βραδιά για όλους τους Ομιλίτες.

Για αυτούς που μάζευαν κατοστάρικο – κατοστάρικο τα χρήματα για να παρατάσσεται η ομάδα στη σέντρα μέχρι την οριστική διάλυση, σε έναν εκ των προτέρων χαμένο «πόλεμο» με την παρακμή.

Για τις «αποστολές» στο εξωτερικό για να έρθει σε συμβιβασμό ο Σουλεάπ.

Για όλες τις «υπό διάλυση» ομάδες που έδιναν τον «καλό» – και μάταιο – αγώνα.

Για τον «Δονκιχωτισμό» της Θύρας 4.

Για την άρνηση παραίτησης όταν τα πάντα ήταν χαμένα και η ομάδα στη μέση του πουθενά.

Για την ψυχολογία «σταυροφόρου» που «χτίστηκε» σταδιακά στα χρόνια της υπομονής.

Για το πνεύμα και την περηφάνια της χωρίς νόημα αντίστασης, όταν τα πάντα είχαν χαθεί.

Για την αισιοδοξία και το χαμόγελο όταν άρχισε να φαίνεται ξανά «φως στην άκρη του τούνελ».

Για τον Θόδωρο Βαρδινογιάννη, τον Ευγένιο Γκέραρντ και τον Δημήτρη Παπαδόπουλο.

Για τον παθιασμένο όρκο «θα ξανάρθουμε» που δόθηκε από όλους όσους ήταν στο χορτάρι του γηπέδου στις 21/3/15.

Για τον ύπνο με άγχος την παραμονή του τρίτου μπαράζ στη Ρόδο με τον ΠΑΣ Γιάννινα.

Για αυτούς που βρήκαν το κουράγιο να χαμογελάσουν όταν η ομάδα βρίσκονταν στο κατώφλι της Β’ Εθνικής μετά από 35 χρόνια.

Για τα πλαστικά γήπεδα και τα ειρωνικά χειροκροτήματα στα «κακοτράχαλα» της Γ’ Εθνικής.

Για το Θοδωρή και το Στέφανο.

Για την κεφαλιά του Περσία με την Αταλάντα, και το πέναλτι του Τσιφούτη στον επαναληπτικό με την Ατλέτικο που περνούσαν σαν «βουβό φιλμ» στα «τοιχώματα» του μυαλού μετά από κάθε Γενική Συνέλευση της απελπισίας.

Για τους παλιότερους που μνημονεύουν τα σουτ του Δημήτρη Βάβουλα που έσπαζαν τα δοκάρια, και την ντρίμπλα του Καρασσάβα που «χάζευε» κόσμο.

Για τον Νίκο Σερπετσιδάκη

Για τις νίκες στα ντέρμπι, και τις βραδιές θριάμβου στην Ευρώπη.

Για τους διασυρμούς, και τις βραδιές ταπείνωσης που ακολούθησαν.

Για τις πολλές φορές που πέρασε από το μυαλό ότι το «heart of steel» των Manowar θα έπρεπε να είναι ο ύμνος του ΟΦΗ.

Για αυτούς που έλεγαν ότι δεν θα ξαναπατήσουν στο γήπεδο, και την μεθεπόμενη αγωνιστική ήταν στις θέσεις τους.

Για όλους όσους πίστευαν στην λύση του ιδιοκτησιακού, και το έλεγαν όταν τέτοιες κουβέντες ήταν «απαγορευμένες».

Για τους μονίμως γκρινιάρηδες και ξερόλες.

Για τους προπονητές της εξέδρας.

Τους μονίμως ευκολοπιστούντες, και τους υπέροχα αθώους που πιστεύουν ότι σε κάθε νίκη η ομάδα γίνεται Ρεάλ.

Για τον Μανώλη Ρασούλη.

Για τους δύσπιστους, τους ενοχλητικούς, τους προληπτικούς, τους ανυπόμονους και τους λιγόψυχους με την «καρδιά από ατσάλι».

Απόψε είναι μια βραδιά....για όλους όσους αισθάνονται πραγματική ευτυχία που ο ΟΦΗ επιστρέφει εκεί που ανήκει».